Tasiemczyca jest chorobą pasożytniczą wywoływana przez tasiemce, przede wszystkim tasiemca nieuzbrojonego, tasiemca uzbrojonego, tasiemca bąblowcowego, tasiemca karłowatego, tasiemca pchlego i bruzdogłowca szerokiego. Te pasożyty potrzebują żywiciela pośredniego, a człowiek jest ich żywicielem końcowym. Człowiek czasem może być również pośrednim, jeśli wypije wodę lub zje pokarm zanieczyszczony jajami pasożytów. Zasadniczo zakażenie tasiemcem odbywa się poprzez zjedzenia zarażonego mięsa, a larwy rozwijają się w pasożyty w przewodzie pokarmowym. Jeśli larwy przedostaną się do krwi, to mogą dotrzeć do wątroby, oczu, mięśni i mózgu. Choroba staje się wówczas bardzo groźna, tym bardziej że trudno ja zdiagnozować i leczyć.
Zakażenie tasiemcem uzbrojonym jest wynikiem zjedzenia mięsa świni lub dzika zarażonego wągrami. Rozwija się wówczas tasiemczyca, ale jeśli chory zje same jaja, to może zachorować na wągrzyce, w której przebiegu wągry rozwijają się w różnych narządach. Zakażenie tasiemcem nieuzbrojonym jest po zjedzeniu zarażonego mięsa wołowego. Tasiemiec karłowaty do rozwoju potrzebuje jedynie człowieka. Pełny cykl rozwojowy zachodzi w jelitach, a choroba rozwija się najczęściej w dużych skupiskach dzieci w ciepłym klimacie poprzez brudne ręce, zabawki i inne przedmioty. Dla tasiemca bąblowcowego lub pchlego to człowiek jest żywicielem pośrednim, a zwierzę (pies, kot) jest żywicielem końcowym. Jaj, które dostają się do organizmu człowieka, przedostają się z krwią do wielu narządów.
Tasiemiec rozwija się w jelitach około 3 miesięcy. Po tym czasie zaczynają odrywać się ostatnie człony, które są wydalane z kałem. Tasiemczyca na początku nie daje objawów, dopiero dorosły osobnik może powodować niedokrwistość, zawroty głowy, bóle brzucha i głowy, apatie i osłabienie.
